مورچه ای را دیدم
با این کوچکی اش
باری را میبرد از خود بزرگتر . . .
.
.
.
.
منم اصن حال و حوصله ی لوس بازی و متحول شدنُ نداشتم
کشتمش
همینم مونده از مورچه پند بگیرم
والا
خدایا شکرت برای اندوه شکرت برای غصه
از تماشا چی ها بدم می آید..
درد های کسی را لایک نمی کنم ..
با خواندن غصه های کسی لذت نمیبرم..
دیدن درد و مصیبت کسی برایم جالب نیست..
دوست ندارم و عکس و فیلم حادثه ای دلخراش ببینم بعد بگویم وای عجب چیزی بود!!
وقتی می بینم انسانی غصه می خورد، مسلمان یا غیر مسلمان ، می نشینم
میهمانش می شوم به صرف اندوه و در شریک غمش می شوم و این اندوهی است انسانی
...